Seminarium w ramach Uniwersytetu Krytycznego
Miejsce: Nowy Wspaniały Świat
Wszystkie spotkania rozpoczynają się o 16.00
Plan zajęć:
05.10.2010: Muzyka nowa
str. 23-39
- Emil Durkheim, O podziale pracy społecznej, PWN, Warszawa 1999, Księga 1, rozdz. 3 i 7.
- Dodatkowo: John Tilbury, Cornelius Cardew. A Life Unfinished, Copula, Essex 2008, str. 29-123
19.10.2010: Muzyka niezdeterminowana
- Cornelius Cardew, February Pieces (partytura)
- Cornelius Cardew, Autumn 60 (partytura)
- Cornelius Cardew, Solo with Accompaniment (partytura)
- Cornelius Cardew, Notation – Interpretation, etc., w. CC Reader, str. 5-23
- Cornelius Cardew, The American School of John Cage, w. CC Reader, str. 39-49
- David Ryan, Four Indeterminate Works, w. CC Reader, str. 375-378
- Anton Lukoszevieze, Early Works, w. CC Reader, str. 373-374
- John Cage, Kompozycja jako proces: niezdeterminowanie, w. Christopher Cox, Daniel Warner,
Kultura dźwięku. Wybór tekstów o muzyce nowoczesnej, Słowo / Obraz Terytoria, Gdańsk 2010
- Dodatkowo: John Tilbury, Cornelius Cardew. A Life Unfinished, Copula, Essex 2008, str. 123-169
02.11.2010: Muzyka graficzna
- Cornelius Cardew, Treatise (partytura)
- Cornelius Cardew, Treatise Handbook, w. CC Reader, str. 97-125
- Ludwig Wittgenstein, Tractatus logico-philosophicus, PWN, Warszawa 2000, Paragraf IV.
- Brian Denis, Cardew's Treatise, w. CC Reader, str. 353-363
- Dodatkowo: John Tilbury, Cornelius Cardew. A Life Unfinished, Copula, Essex 2008, str. 227-283
16.11.2010: Muzyka improwizowana
- Cornelius Cardew, Ku etyce improwizacji (część: Treatise Handbook), w. Glissando 13-14
- Derek Bailey, Swobodna improwizacja, w. Kultura dźwięku
- Ornette Coleman, Change of the Century, w. Kultura dźwięku
- Dodatkowo: John Tilbury, Cornelius Cardew. A Life Unfinished, Copula, Essex 2008, str. 283-333
30.11.2010: Muzyka amatorska
- Cornelius Cardew, Great Learning (partytura)
- Cornelius Cardew, Schooltime Compositions (partytura)
- Cornelius Cardew, Schooltime Special (partytura)
- Cornelius Cardew, Scratch Orchestra: Projekt statutu, w. Kultura dźwięku
- Brian Eno, Generowanie i organizowanie różnorodności w sztukach, w. Kultura dźwięku
- Michael Nyman, Cardew's Great Learning, w. CC Reader, str. 287-293
- Brian Dennis, Cardew's Great Learning, w. CC Reader, str. 281-287
- Dodatkowo: Michael Nyman, W stronę (definicji) muzyki eksperymentalnej, w. Kultura dźwięku
- Dodatkowo: John Tilbury, Cornelius Cardew. A Life Unfinished, Copula, Essex 2008, str. 469-517
21.12.2010: Muzyka pop(ulistyczna)
- Cornelius Cardew, Stockhausen służy imperializmowi, w. Glissando 13-14
- Cornelius Cardew, Leftovers, w. Wiggly Lines and Wobbly Music, w. CC Reader, str. 263-265
- Luigi Nono, Muzyka i rewolucja, w. Recykling Idei 12
- Dodatkowo: John Tilbury, Cornelius Cardew. A Life Unfinished, Copula, Essex 2008, str. 733-771
25.01.2011: Muzyka partyjna
- Cornelius Cardew interviewed by Adrian Jack, w. CC Reader, str. 233-245
- Cornelius Cardew, Role of the Composer in Class Struggle, w. CC Reader, str. 267-272
- Cornelius Cardew, Speech of Party Representative at International Youth Meeting, w. CC
Reader, str. 272-275
- Cornelius Cardew, Programme Notes to „Piano Albums”, w. CC Reader, str. 275-277
- Dodatkowo: John Tilbury, Cornelius Cardew. A Life Unfinished, Copula, Essex 2008, str. 771-873
Złote dziecko brytyjskiej awangardy. Czołowy przedstawiciel muzyki niezdeterminowanej. Wybitny autor partytur graficznych. Bezkompromisowy improwizator. Przekorny nauczyciel muzyki piszący utwory dla amatorów. Być może nawet animator społeczny. Z pewnością teoretyk, aktywista i polityk. Artysta zaangażowany społecznie – cokolwiek to znaczy...
Faktycznie, Cardew po kolei i z żarliwością neofity angażował się we wszystkie te dziedziny. Ale bardziej charakterystyczne, że koniec końców każdej z nich wymierzał kulturalne choć całkowicie jednoznaczne „NIE”. Pozycja, którą tym samym tworzył może być więc oznaczona tylko jako „Cornelius Cardew”. Nie sprowadza się do żadnej rewolucyjnej metody, ani szkoły kompozytorskiej ale do bezkompromisowo logicznej krytyki muzyki. Jest ona widoczna tak w jego tekstach teoretycznych jak partyturach a opiera się na przekonaniu, że przedmiotem kompozycji jest nie tyle materiał dźwiękowy, ile materia społeczna. Kluczem do jej zrozumienia jest jednak rekonstrukcja korpusu precyzyjnych argumentów z zakresu technik kompozytorskich
i teorii społecznej, który prowadził go do systematycznego porzucania każdego świata
muzycznego, w który się angażował. A wraz z nimi – kolejnych części własnej przeszłości.
Kuszące byłoby poświęcić seminarium o Cardew pytaniu, w jaki sposób konstruował on muzykę społecznie zaangażowaną. Ale dla niego samego istotniejsze wydaje się pytanie odwrotne – jak to się dzieje, że za każdym razem projekt ten kończy się niepowodzeniem, że pozostaje wyłącznie projektem? Z jego perspektywy bardziej adekwatnie byłoby więc zapytać: kiedy, w jaki sposób i dlaczego muzyka rozmywa swe „społeczne zaangażowanie”? A może wręcz: czy nie jest ono przypadkiem największym przekrętem w historii sztuki wysokiej ostatnich kilku dekad?
Na seminarium zrekonstruujemy najważniejsze z jego prób zaangażowania społecznego muzyki a także powody, dla których żadne z nich nie spełniły jego oczekiwań. Będziemy przyglądali się jego socjologicznym technikom kompozytorskim – analizowali partytury, czytali teksty teoretyczne i słuchali nagrań. Przede wszystkim jednak będziemy poszukiwali współrzędnych, zgodnie z którymi muzykę można rozumieć jako działanie społeczne. A dokładniej – nieudane działanie społeczne.
Brak komentarzy:
Prześlij komentarz